Roger Raveel zag er niet echt uit als een kunstenaar. Wie hem tegenkwam en hem niet kende, zou hem eerder houden voor een verzekeringsagent of een kleine sigarenhandelaar, en niet voor misschien wel de grootste Belgische kunstenaar uit de tweede helft van de twintigste eeuw. Voor zijn vrouw Zulma gold eigenlijk hetzelfde. Niks artistieks aan te bekennen. Een grof gebouwde vrouw, tegen wie Roger nog schrieler afstak, met een grote bril en een permanentje, en een Vlaamse tongval die het voor vrijwel ieder ander dan Roger moeilijk maakte te begrijpen wat ze zei. Maar toch, ze was zijn vrouw, zijn muze, zijn madame, zoals hij zelf zei. Zij had, zeker in de beginjaren, zijn kunstenaarschap mogelijk gemaakt, omdat ze in hem geloofde toen nog weinig andere mensen dat deden. En zijn hele leven tekende en schilderde hij haar, zijn onwaarschijnlijke model.
Zulma Raveel overleed in 2009. Roger was, volgens het
Nieuwsblad, een ‘gebroken man’. Het was
duidelijk: er moest een tentoonstelling komen die geheel aan haar gewijd was, met
een ruime selectie aan werken waarop hij haar had afgebeeld. En die kwam er, een jaar later, in het Raveel
Museum in Machelen en in het hele dorpscentum. Er kwam ook een boek bij, een
lijvige hommage aan de vrouw van zijn leven, onder de titel Zulma: voor alles zichzelf - een leven in herinneringen. Het werd
in beperkte oplage uitgegeven en werd niet in de handel gebracht, zodat Nederlandse
Raveel-liefhebbers zich gelukkig mochten
prijzen als ze een exemplaar hadden kunnen bemachtigen, want het was snel uitverkocht.
Maar voor de echte verzamelaars, de
mensen voor wie alleen het zeldzaamste goed genoeg is, was er de luxe editie, in
een oplage van 100 exemplaren, gesigneerd door Raveel, met een genummerde en
gesigneerde ets, waarop de hand van de kunstenaar het profiel van Zulma tekent.
